"Mother Nature didn't give us wings, mankind invented them"

HELL YEAH, WE DID En het was FANTASTISCH. Wat een adernaline-rush!!!

Hoe het allemaal begon: We ontbeten vanochtend heerlijk op de boomstam aan het water met een lekker bakje yoghurt en een banaantje om nog, voor een laatste maal, van dit geweldige plekje te kunnen genieten.

Rond half 9 vetrokken we daarna richting Revelstoke, omdat we hier in Mount Revelstoke N.P. de prachtige Meadow to the Sky- weg op wilden. Maar voordat we hier aankwamen hebben we eerst bij Martha Creek onze fresh water-tank bijgevuld. Toen we hier gister op jacht waren naar een goede campingplek en bij dit beekje gestopt waren zagen we namelijk wel dat dit hier kon en onze tank was inmiddels weer op 1/3.

Na continue het bereik van de telefoon te hebben gecheckt (als je iets nodig hebt....) kwamen we na een uur dan eindelijk aan in de 'bewoonde wereld'. Snel bellen!!! En neeeee eerst kregen we de voicemail en die moesten we inspreken. Na zo'n tien minuutjes ging de telefoon af; yes, een Canadees nummer, en kregen we Brad van Revelstoke Paragliding aan de telefoon. Hij was, net als wij, enthousiast en gaf aan dat we hem om 11 uur konden meeten op een landweggetje ergens aan de voet van de berg. We zouden hem, na een laatste overleg, na 10 minuutjes weer even terugbellen met ons besluit. Met GOED nieuws! We waren onderweg naar onze meetingpoint.

Hier aangekomen zetten we onze RV aan de zijkant van de weg en sprongen met een man of 7 bij Mike in zijn 4x4 truck om de berg, Mount MacKennedy, op te rijden. Dit was zelfs al een leuk tochtje, met veel gebobbel en gehobbel. Onderweg nog goed gezocht of we wat Grizzly's konden spotten maar die hadden zich goed verstopt.

Na een half uurtje kwamen bijna boven op de berg aan. We konden allemaal uitstappen en de mannen controleerden of de wind wel goed stond en weten wij veel wat nog meer. (We waren op dat moment aardig druk met onszelf bezig want inmiddels zaten er al wat vlinders in ons buik).

Toen alles goed bleek te zijn en we een definitieve go kregen voor onze vlucht (alle vluchtomstandigheden voor een ‘veilige’ vlucht bleken in orde te zijn) werden we in ons ‘tuigje’ gehezen. De mannen legde de canopy uit en hierna renden we één voor één de lucht in.

John werd aan Brad, de eigenaar, gekoppeld vanwege zijn ‘bad knee’ zodat Brad dat een beetje in de gaten kon houden. Jacq werd aan Alan gekoppeld. Brad had alleen aangegeven dat hij altijd aan het einde van de vlucht een aantal trucjes deed dus Jacq vroeg wel gelijk aan Alan of hij dat ook deed ;-). Dit was geen enkel probleem, hij gaf aan dat normaal gesproken mensen dat niet zo snel wilden dus hij was zelf maar ook wat blij!

We kregen weer een waiver om te tekenen (mochten we te pletter storten waren zij niet aansprakelijk) en een safety briefing. We kregen te horen hoe we moesten launchen: op het begon zachtjes lopen en dan steeds harder en harder en niet terug houden. Ook al gaat het tegen je gevoel in en zou je niet meer gaan lopen móest je door blijven lopen. Het klonk allemaal ingewikkelder en spannender dan hoe het daadwerkelijk was; het ging heel makkelijk en het is feitelijk gewoon je co-pilot vertrouwen en zijn instructies opvolgen, binnen 30 sec zit je dan in de lucht. Op de foto hieronder zien jullie John & Brad opstijgen.

We vlogen op 6000 ft hoogte en wat we daar allemaal beleefde is niet in de gesproken en geschreven taal uit te drukken. Wij raden iedereen aan, mocht je in de gelegenheid zijn, dit zeker uit te proberen! Wat een moment, je bent werkelijk van de aarde af en kijkt je ogen uit. Ook beleef je fysiek van alles! Zo hebben wij weer ruim een uur de beste tijd van ons leven gehad. Zelf hebben we ook nog een stuk gevlogen, het was net alsof we vleugels hadden gekregen.

Toen we de daling inzette kwamen de trucjes boven tafel. Met zo’n 120 km/u maakten we 360 graden spirals; dit was echt dé beste en vetste rollercoaster OOIT.

Zie hier John’s beleving:https://www.youtube.com/watch?v=DwhjtW7WhoQ

Helaas kwam de grond dan toch echt steeds dichterbij en landden we keurig op onze bips.

ZO Hé, hier moesten we wel even van bijkomen. John was een piepklein beetje misselijk dus Jacq kroop achter het stuur en we hadden zin om, na deze ervaring, lekker bij onze camper te zitten en van het zonnetje te genieten. In zo goed als één ruk reden we daarom door richting Lake County, waar we een plekje hadden op het Wood Lake Resort aan een prachtig meertje. Voordat we hier aankwamen zijn we halverwege nog even gestopt voor een legendarisch ijsje bij D Dutchman Dairy, jummie:

Het was een mooie route en de natuur was weer omgeslagen, we reden nu door het ‘platte land’ met overal boerderijen, log barns, en wijnvelden. Morgen gaan we een wijn-bier-whiskey tour doen!

Rond 5 uur kwamen we aan bij onze camping. Dit was een wat ‘luxere’ camping dus we hebben hier gelijk gebruik van gemaakt en alle vieze kleding snel de wasmachine ingegooid. Zo kunnen we weer even vooruit! De BBQ ging aan, een fris biertje erbij om de adrenaline weg te spoelen en met een voldaan gevoel naar bed.

Wat een geweldige dag om op terug te kijken. Eentje voor in de boeken.