Weer wakker wordend met een stralend zonnetje begonnen wij ons klaar te maken voor de dag. We hadden redelijk uitgeslapen want we gingen rond 8 uur ons bed uit. We hadden zin in vandaag want we zouden vandaag de grens oversteken en voor de tweede keer onze voet op de Amerikaanse bodem zetten, altijd leuk natuurlijk!

Maar voordat het zo ver was hadden we nog een mooie route in het verschiet, we reden namelijk via Okanagon Valley richting de border. Okanagon staat bekend om, zo hebben wij gisteren al ervaren, enorme hoeveelheid aan wijngaarden (al het Canadese wijn komt voornamelijk uit deze regio), de fruit- en groenteteelt en de zanderige stranden. Een hele andere, maar ook zeer leuke, trip dus!

Vanuit Lake Country volgden wij de weg naar Osoyoos (bij de grens) via Peachland, Summerland, Penticton en Oliver. Een uurtje na vertrek kwamen we aan bij Peachland, een prachtig kustplaatsje (met maar 1 grote straat dus ook super klein) waar we uitgestapt zijn om op het terras in het zonnetje van een ice coffee met een muffin te kunnen genieten. Wat een weer! Het was nog geen 11 uur en het was al 32 graden.

Hierna reden we door naar Summerland. In dit sfeervolle plaatsje aan een meer staan veel 19^e-eeuwse gebouwen. Vanaf de top van Giant’s Head Mountain zou je een mooi uitzicht hebben op het plaatsje. Na wat rondjes te hebben gereden in dit, ook al zo kleine, plaatsje vonden we eindelijk de toegangsweg. Hij werd steeds steiler en de motor van onze RV begon al te pruttelen… we durfden het niet aan om nog steiler en kronkeliger omhoog te rijden dus maakten weer rechtsomkeert. Better safe than sorry in dit geval ;-).

Na nog een half uurtje kwamen we, inmiddels was het alweer twee uur, aan in Penticton. Dit zonnige plaatsje heeft veel te bieden: Het prachtige Okanagan beach waar mensen kunnen windsurfen, rondleidingen in wijnhuizen als je dat wilt, een mooie rozentuin en meer. We hebben hier een tijdje rond gelopen over de mooie boulevard, we waanden ons met deze temperaturen zo in een Zuid-Europees land! Inmiddels tikte de thermometer al 38 graden aan en Jacq heeft het water even uitgeprobeerd (dit was al een stuk warmer in Lake Country, heerlijk!)

Omdat we inmiddels wat trek hadden gekregen besloten we Tim Hortons (Timmy, toch Robert-Jan?) uit te proberen voor de lunch. John koos een of andere kip-sandwich menu met Cola en een donut en Jacq nam een tosti.

Vanuit Penticton gingen we via Highway 97 op weg naar Osoyoos. Dit is een beetje langere, maar veel mooiere route. Tussen Penticton en Osoyoos waren er weer enkele plekjes te bezichtigen. We merkten onderweg dat het klimaat droger is en de bergen niet meer zo bebost zijn, een zeer uniek klimaat. We passeerden Oliver, een leuk stadje met veel fruitbomen en vers fruit dat te koop staat langs de wegen. Hier zijn we even gestopt om wat verse kersen te kopen. Leuk weetje: Dit gezellige stadje ligt dus in de regio met het enige woestijngebied in Canada, wel interessant om te zien.

Dan vanuit Oliver zijn we middels een wijnroute meer naar het zuiden gereden en kwamen we uiteindelijk uit in Osoyoos. On the route zijn we bij twee wijnhuizen uitgestapt om twee goede wijnen te kopen. We wisten inmiddels hoe dit werkte ;-). Bij beide huizen kozen we ervoor (Jacq alleen want John reed) de witte wijnen te proeven en hebben twee heerlijke flessen uitgekozen.

Inmiddels was het 4 uur en 41 graden (wij blij dat we toch nog wat korte broeken hadden meegenomen) en kwamen we aan bij de grens. Snel de tax-free shop ingedoken voor een lekkere aftershave lotion voor John (Aqua di Gio), en nog wat bier, dit was weer op.

En toen...

Eenmaal bij de grenscontrole aangekomen begon een avontuur an sich. Bij het eerste hokje vroeg een man ons of we melkproducten en/of alcohol/tabak bij ons hadden. Braaf antwoordde John dat we een aantal flessen wijn, wat groente en fruit hadden. “Ok, can I have your passports and ESTA?” “Esta? Oops!”. We werden gevraagd om de RV aan de kant te zetten voor inspectie. Een klein maar gevaarlijk uitziend vrouwtje kwam naar ons toegelopen en zei dat ze even binnen wilde kijken. Ze liep naar de koelkast en trok vervolgens de tomaten, eieren, paprika’s en bosuien eruit: “You can’t take these with ya” “Ok, there goes our bbq tonight”. Vrouwtje: “Transporting any firewood?” (shit, hadden we nou maar ons mond gehouden over een bbq...) “Yes madamme”. “You need to go back and dump it because we don’t have any space to store it”. *Zucht*. Eerst werden we verzocht om mee te komen naar het pand zodat we onze ESTA’s in orde konden maken. Daar aangekomen leek het wel alsof we in een Amerikaanse actie serie terecht waren gekomen; Een pand vol officers met een wachtruimte met een groot “Homeland Security”-kleed (je weet wel: met zo’n grote adelaar). Ook al hadden we niets te verbergen, toch voel je je onzeker en bekeken door Big Brother Amerika. Na wat onnodig wachten moesten we wat papieren invullen, vragen beantwoorden en fingerprints achterlaten. Na ongeveer een uur moesten we dan eerst terug naar Canada om onze blokken hout te dumpen, we besloten dit bij de aardige vrouw van de wijngaarde te doen (slechts 2 minuten rijden). Weer terug naar de douane; “Please place your vehicle on the left-hand side for inspection”. *Zucht*. Hetzelfde vrouwtje kwam weer aangelopen: “That was quick, you dumped your firewood?” “Yes madamme”. Of ze ook nog even in de storage ruimtes kon kijken. *Zucht* “Sure”. Vervolgens geloofde ze ons gelukkig wel op onze blauwe ogen dat de koffers die daar ook nog lagen leeg waren. We konden nu eindelijk (1.5u later) op pad en waren weer in Amerika! Beetje jammer dat we deze vertraging op hadden gelopen, want we moesten nog 4u rijden…

Met zo min mogelijk stops zijn we zo snel als mogelijk doorgereden naar de campground, het begon namelijk al donker te worden, en in het donker rijden over nauwe, kronkelende bergweggetjes is niet heel prettig.

We hadden een wat langere, maar ook mooiere, route uit gekozen door North Cascades N.P., hier zagen we bijzondere bergen (wel wat minder hoog dan in Canada want deze hadden niet allemaal besneeuwden bergtoppen) en allemaal bomen waar het mos op de stammen hing/lag/watdanook. Wel bijzonder (en duister... volgens Jacq)!

We passeerden ook enkele grappige Western plaatsjes waar we af en toe wel móesten stoppen omdat we gedurende onze roadtrip door Zuidwest-Amerika in 2012 dit soort stadjes niet zijn tegen gekomen en het echt super leuk is om te zien dat ze wel bestaan en ook niet zo toeristisch-georienteerd zijn, maar gewoon zo zíjn.

Net voor het donker kwamen we aan op onze bestemming, snel de BBQ aan, eten (wat ook redelijk snel ging gezien de lieve douane-dame al onze groenten had ingenomen), en naar bed. Morgen rijden we verder de States in richting Seattle! Jacq vond dit stiekem ook wel een spannend plekje want ze had het idee dat hier elk moment in 't donker rode oogjes tevoor schijn konden komen wat enge beesten (of vampiers?!) konden zijn...