… and back again!

De tweede en tevens laatste dag die we in de states zouden doorbrengen was aangebroken. We hadden vandaag wel iets èchts leuks op de planning staan. Om 5.20 PM zou onze ferry richting Vancouver Island gaan en we moesten om 4.20 PM daarom terug zijn in Port Angeles, dat gaf ons bijna een volledige dag in Olympic. We besloten ’s ochtends het stadje Forks bezoeken.

Vanaf onze campground was het ongeveer een uurtje door Olympic rijden voordat we er waren. We reden door de prachtige landschappen langs Lake Crescent, wat ook weer een pareltje was om te zien. Het was weer zo’n kronkelig weggetje vlák langs het meer dus is het altijd oppassen geblazen, even niet opletten of een verkeerde beweging en je ligt in de afgrond. Het uitzicht was weer fantastisch!

Forks is ook wel bekend van de diverse ‘Twilight’-boeken en bijbehorende verfilmingen. Voor de niet-kenners dit is een erg bekend trilogie liefdesverhaal over een mortal-meisje die verliefd wordt op een vampier (vandaar de angst voor vampieren twee dagen geleden ;-)). Super leuk!

Eénmaal in Forks aangekomen wisten we niet zo goed waar we moesten beginnen dus reden we direct naar het Visitor Information Centre om wat informatie op te halen. Dit was echt super grappig, helemaal in het teken van Twiligh gezet (tuurlijk, wij zouden het ook uitbuiten waar het kon J).

Binnen gaven ze ons een soort van ‘map’ met een kleine plattegrond van het stadje en de locatie van de verschillende twilight-point-of-interests, ze vroegen uiteraard nog wie onze favorite character was (uhhhmmm, Jacob?!) en we mochten zelfs op de foto met de papieren op maat gemaakte karakters; ‘no thanks, we’re fine…’. Hartstikke handig; vlak voordat we vertrokken schoot de dame Jacq nog even aan en gaf een visite kaartje van dr. Cullen, ‘in case you get turned during your tour you can always call Carlisle Cullen’. Trots liet Jacq het kaartje aan John zien.

De tour was goed te doen met de RV, Forks is eigenlijk een heel rustig stadje dus we konden overal zonder problemen stoppen en er is in het hele plaatsje maar 1 stoplicht te vinden. Bij het visitor’s centre kwamen we gelijk al Bella’s truck tegen die ook maar op de foto ging (je bent toerist of je bent het niet ;-)).

Vanuit het Visitor’s centre reden we naar Swan House, Dr. Cullens parking space bij Forks Community Hospital, Forks High School, Police Station, Cullen’s House, La Push en Jacobs huis. Onwijs geestig om dit allemaal in het echt te aan schouwen zo hebben we ons wel een tijdje vermaakt, zie hieronder de momenten die we hebben vereeuwigd:

Swan House

Forks Community Hospital

High School

Cullen’s House

La Push

Jacob’s House

Voordat we naar La Push reden zijn we in Forks gestopt om een lekkere sandwich bij de Subway te gaan halen die we vervolgens op het strand hebben opgegeten, het was inmiddels alweer twaalf uur en we hadden wel wat trek. En waar kan je beter van een broodje genieten dan op een boomstam op het strand?! ;-)

Terug rijdend vanuit Forks richting Port Angels besloten we nog wat dieper de bossen in te gaan en hebben we een trail van ongeveer een uurtje gelopen en hebben we twee watervallen bezocht; de Marymere Falls en Madison Falls. We vinden dit een bijzonder bos, sprookjesachtig te noemen (we snappen waarom Stephanie Meyer deze locatie heeft uitgekozen voor haar verhalen), overal staan bomen (duh) en varens, maar wat het zo bijzonder maakt is dat de boomstammen bedekt zijn met mos. We moeten nog een keer uitzoeken hoe dat mogelijk is!

De watervallen zijn anders dan eerdere die we deze vakantie gezien hebben, sowieso minder krachtig. Het zijn kleine ‘straaltjes’ water die vervolgens verdeeld worden over een groter oppervlakte. De foto’s laten helaas de pracht en de betovering niet goed uitkomen.

Marymere falls

Madison falls

Inmiddels was het tijd om naar de haven te gaan, ruim anderhalf uur voor vertrek konden we onze camper in de rij voor vertrek plaatsen. Omdat we nog een tijdje moesten wachten besloten we wat in de haven rond te wandelen. We hebben een verrukkelijk ijsje bij Dairy Queen gegeten en zijn een oud boekwinkeltje in gegaan, zo vloog de tijd weer voorbij. De boottocht verliep prima en de douane ging, in tegenstellling tot eergister, onwijs snel. Enige wat we moesten laten zien was ons paspoort en we konden doorrijden naar onze nieuwe campground welke 10 minuutjes van het centrum af lag (wel aan de andere kant van het water).

Nadat we weer gesettled waren liepen we naar de oever om, hoe decadent kan het, een water taxi te pakken naar de overkant waar het stadje is.

We kwamen binnen op Fisherman’s Wharf en zijn toen hard op zoek gegaan naar een tentje om te eten. Het was inmiddels 9 uur ’s avonds en letterlijk alles (wat er een beetje ok uitzag) was al dicht…. Uiteindelijk belandden we daarom bij de gele M. Jammer maar wel lekker.

Met een prachtige zonsondergang en bijbehorende lichtval liepen we richting de bus (de water-taxi’s vaarden maar tot 9u) om binnen 45 minuten home sweet home te kunnen zijn.