Zaterdag 6 juni 2015: Revelstoke - Lake County

"Mother Nature didn't give us wings, mankind invented them"

HELL YEAH, WE DID En het was FANTASTISCH. Wat een adernaline-rush!!!

Hoe het allemaal begon: We ontbeten vanochtend heerlijk op de boomstam aan het water met een lekker bakje yoghurt en een banaantje om nog, voor een laatste maal, van dit geweldige plekje te kunnen genieten.

Rond half 9 vetrokken we daarna richting Revelstoke, omdat we hier in Mount Revelstoke N.P. de prachtige Meadow to the Sky- weg op wilden. Maar voordat we hier aankwamen hebben we eerst bij Martha Creek onze fresh water-tank bijgevuld. Toen we hier gister op jacht waren naar een goede campingplek en bij dit beekje gestopt waren zagen we namelijk wel dat dit hier kon en onze tank was inmiddels weer op 1/3.

Na continue het bereik van de telefoon te hebben gecheckt (als je iets nodig hebt....) kwamen we na een uur dan eindelijk aan in de 'bewoonde wereld'. Snel bellen!!! En neeeee eerst kregen we de voicemail en die moesten we inspreken. Na zo'n tien minuutjes ging de telefoon af; yes, een Canadees nummer, en kregen we Brad van Revelstoke Paragliding aan de telefoon. Hij was, net als wij, enthousiast en gaf aan dat we hem om 11 uur konden meeten op een landweggetje ergens aan de voet van de berg. We zouden hem, na een laatste overleg, na 10 minuutjes weer even terugbellen met ons besluit. Met GOED nieuws! We waren onderweg naar onze meetingpoint.

Hier aangekomen zetten we onze RV aan de zijkant van de weg en sprongen met een man of 7 bij Mike in zijn 4x4 truck om de berg, Mount MacKennedy, op te rijden. Dit was zelfs al een leuk tochtje, met veel gebobbel en gehobbel. Onderweg nog goed gezocht of we wat Grizzly's konden spotten maar die hadden zich goed verstopt.

Na een half uurtje kwamen bijna boven op de berg aan. We konden allemaal uitstappen en de mannen controleerden of de wind wel goed stond en weten wij veel wat nog meer. (We waren op dat moment aardig druk met onszelf bezig want inmiddels zaten er al wat vlinders in ons buik).

Toen alles goed bleek te zijn en we een definitieve go kregen voor onze vlucht (alle vluchtomstandigheden voor een ‘veilige’ vlucht bleken in orde te zijn) werden we in ons ‘tuigje’ gehezen. De mannen legde de canopy uit en hierna renden we één voor één de lucht in.

John werd aan Brad, de eigenaar, gekoppeld vanwege zijn ‘bad knee’ zodat Brad dat een beetje in de gaten kon houden. Jacq werd aan Alan gekoppeld. Brad had alleen aangegeven dat hij altijd aan het einde van de vlucht een aantal trucjes deed dus Jacq vroeg wel gelijk aan Alan of hij dat ook deed ;-). Dit was geen enkel probleem, hij gaf aan dat normaal gesproken mensen dat niet zo snel wilden dus hij was zelf maar ook wat blij!

We kregen weer een waiver om te tekenen (mochten we te pletter storten waren zij niet aansprakelijk) en een safety briefing. We kregen te horen hoe we moesten launchen: op het begon zachtjes lopen en dan steeds harder en harder en niet terug houden. Ook al gaat het tegen je gevoel in en zou je niet meer gaan lopen móest je door blijven lopen. Het klonk allemaal ingewikkelder en spannender dan hoe het daadwerkelijk was; het ging heel makkelijk en het is feitelijk gewoon je co-pilot vertrouwen en zijn instructies opvolgen, binnen 30 sec zit je dan in de lucht. Op de foto hieronder zien jullie John & Brad opstijgen.

We vlogen op 6000 ft hoogte en wat we daar allemaal beleefde is niet in de gesproken en geschreven taal uit te drukken. Wij raden iedereen aan, mocht je in de gelegenheid zijn, dit zeker uit te proberen! Wat een moment, je bent werkelijk van de aarde af en kijkt je ogen uit. Ook beleef je fysiek van alles! Zo hebben wij weer ruim een uur de beste tijd van ons leven gehad. Zelf hebben we ook nog een stuk gevlogen, het was net alsof we vleugels hadden gekregen.

Toen we de daling inzette kwamen de trucjes boven tafel. Met zo’n 120 km/u maakten we 360 graden spirals; dit was echt dé beste en vetste rollercoaster OOIT.

Zie hier John’s beleving:https://www.youtube.com/watch?v=DwhjtW7WhoQ

Helaas kwam de grond dan toch echt steeds dichterbij en landden we keurig op onze bips.

ZO Hé, hier moesten we wel even van bijkomen. John was een piepklein beetje misselijk dus Jacq kroop achter het stuur en we hadden zin om, na deze ervaring, lekker bij onze camper te zitten en van het zonnetje te genieten. In zo goed als één ruk reden we daarom door richting Lake County, waar we een plekje hadden op het Wood Lake Resort aan een prachtig meertje. Voordat we hier aankwamen zijn we halverwege nog even gestopt voor een legendarisch ijsje bij D Dutchman Dairy, jummie:

Het was een mooie route en de natuur was weer omgeslagen, we reden nu door het ‘platte land’ met overal boerderijen, log barns, en wijnvelden. Morgen gaan we een wijn-bier-whiskey tour doen!

Rond 5 uur kwamen we aan bij onze camping. Dit was een wat ‘luxere’ camping dus we hebben hier gelijk gebruik van gemaakt en alle vieze kleding snel de wasmachine ingegooid. Zo kunnen we weer even vooruit! De BBQ ging aan, een fris biertje erbij om de adrenaline weg te spoelen en met een voldaan gevoel naar bed.

Wat een geweldige dag om op terug te kijken. Eentje voor in de boeken.

Vrijdag 5 juni 2015: Glacier N.P. - Revelstoke

Uitgeslapen werden we vandaag om half 10 wakker, we deden onze ogen open en het zonnetje lachte ons tegemoet. De lamellen in de keuken draaiden we open en wow, wat stonden we toch supermooi. Voor het ontbijt hebben we twee bammetjes met Philadelphia en tomaat gesmeerd en deze lekker op de picknicktafel opgegeten.

Voordat we vertrokken hebben we eerst een tijdje van de stralende ochtendzon genoten, Jacq met haar boek en John met zijn fysio-oefeningen (op de tafel ala karate-kid style).

Omstreeks 11 uur vertrokken we ditmaal richting Revelstoke, via Glacier N.P. over Highway 1 en Rogers Pass, weer een mooi stukje snelweg.

Bij de ingang van Glacier N.P. stapte we even uit om de parkmap te pakken en te zien wat we in Glacier konden doen, we zagen een aantal leuke stops en hike die we wel wilden wandelen. De rit door Glacier ging alleen iets sneller dan voorzien want alles was nog dicht. Hopelijk hadden we meer geluk in Mount Revelstoke N.P. die wij nog zouden passeren voordat we in het stadje Revelstoke aankwamen.

Dat was het geval. Als eerst stapten we uit om de Giant Cedars te bekijken, dit kon middels een interpretive trail van een half uurtje. Dit was leuk om te zien maar hadden we natuurlijk ook al in Yosemite (Californië) gezien, dus geen nieuw natuurschoon voor ons ;-).

Daarna kwamen we uit bij de Skunk Cabbage Trail, met een groot parkeerterrein en een schoolbus die daar geparkeerd stond. Een schoolklas kwam net het bos uit lopen en zou gaan picknicken. Wat leuk als je zo je schooltijd kan doorbrengen! Wel wat anders dan een uitstapje cultureel Amsterdam waarbij we de verschillende soorten gevels leerden…

De Skunk Cabbage trail was een wandeling van 1,5 km door een soort van moeras waar je de vegetatie goed kon bekijken, ook kon je, als je goed oplette, bijzondere vogelsoorten en kikkers spotten. Die hebben wij alleen maar gehoord.

Na het park reden we door naar het stadje, we stopten even bij het visitors centre om te kijken of ze in deze buurt toevallig aan para-gliding deden; dat was het geval en we belden gelijk even over de mogelijkheden. Vandaag was helaas vol en we zouden morgen eventueel kunnen. Later maar even overleggen wat we gingen doen want John was nog niet overtuigd.

Na wat door het centrum van het stadje te hebben gelopen zijn we gestopt bij Denny’s voor een kleine snack omdat we de lunch hadden overgeslagen, uiteraard is in Canada, net zoals in USA, niets klein en zaten we gelijk vol voor de rest van de dag. Hadden we kunnen weten natuurlijk…

We reden rond 4 uur door naar onze campground. Dit was Williams Lake RV Park. Wat een verschrikking!!! De campers stondje hutjemetutje dicht op elkaar en ons plekje was ook nog eens in de schaduw. We hadden de helft al aanbetaald maar die kon ons gestolen worden; weg hier!

Weer maps.with.me erbij en we reden de stad weer uit. We kwamen eerst uit bij Martha’s Creek Provincial Park maar alle goede plekjes waren hier helaas al vergeven. Na nog 8 km te hebben gereden kwamen we uiteindelijk bij Wadey Recreation Site, dé plek voor vanavond.

We stonden op een fijne plek met uitzicht op het meer, snel de vishengel en ’t boekje erbij en zo hebben we toch aardig wat tijd doorgebracht aan ’t strand. Niet verkeerd om de dag zo af te sluiten…

Na wat overleg wilden we nogmaals de paragliders bellen voor wat laatste info, helaas hadden we geen bereik met ons telefoon (dit hebben we zo’n ¾ van de plekken waar we komen niet). Zelfs wat rondjes door het park lopen hielp niet, zwaar teleurgesteld was Jacq; nu kunnen we morgen sowieso niet paragliden…

….wel of niet; jullie lezen het morgen!

Donderdag 4 juni 2015: Banff N.P. - Glacier N.P.

LET OP: Omdat we wederom een paar dagen geen internet hadden hebben wij nu weer twee dagen achter elkaar gepost, het klopt dus dat je twee mailtjes hebt ontvangen maar vergeet die van gisteren dus niet te lezen ;-)

Nadat we gisteren besproken hadden wat we vandaag zouden gaan doen kwamen we uit op een lange maar mooie route richting Glacier National Park. Dit park ligt weer in het ‘oude vertrouwde’ British Colombia. We zijn dus op het punt aangekomen waar ons rondje Canada zich nu op de ‘terugweg’ bevindt.

Voordat we richting Glacier N.P. vertrekken maken we nog een aantal stops. De eerste stop is bij de Banff Gondola; Een gondel richting Sulphur Mountain. Hoewel het er indrukwekkend uit zag vonden we $40,- p.p. voor 8 minuten omhoog wel erg veel van het goede en besloten dan maar een kopje koffie bij, de hoogste van Canada, Starbucks te halen en verder te rijden.

Stop twee is een korte stop bij de Bow Falls, indrukwekkend, maar langer dan 5 minuten hoef je hier niet te zijn.

Stop drie is bij Historic site Cave and Basin; Een grot met water welke vroeger door de indianen werd gebruikt als heilige plek voor hun helende rituelen. Erg mooi, hoewel er ontzettende zwavelgeur hing en je niets mocht aanraken omdat er een bepaalde slaksoort in het water leefde welke nergens anders op de aarde te vinden is. Leuk weetje: Eind 1800 werd de plek door de blanken ‘ontdekt’ en werd meteen als toeristische trekpleister ingezet. De ontdekkers probeerden het land te kopen van de overheid maar die staken hier een stokje voor. De overheid vond namelijk dat de plek beschermd moest worden, maar dit kon niet in handen van een private uitbuiter. Zo ontstond het idee voor het eerste Nationale Park van Canada, waarna er later nog vele volgden.

De laatste stop in Banff zou Lake Minnewaka zijn, hier schijn je ook te kunnen duiken dus we wilden wel even de mogelijkheden hiertoe onderzoeken. Daar aangekomen bleek dat je zelf je eigen duikuitrusting mee moest nemen en de dichtsbijzijnde plek om dit te huren Calgary was (zo'n 2 uur rijden). Dit werd hem dus niet, wel nog even snel genoten van het uitzicht.

Nu echt de weg op, althans zo dachten we. We rijden ging weer richting de Bow Valley Parkway waar we gisteren ook al over hadden gereden, echter stuitten we opeens op een tunnel welke slechts 2.5mtr hoog was, en onze camper 3.7mtr, oeps! Na 6 keer heen en weer steken (de weg was vrij nauw) konden we dan toch omkeren en een andere weg volgen. Inmiddels hadden we wat publiek gekregen welke ook klapte toen het ons gelukt was ;-).

Onderweg kwamen we weer wat wildlife tegen.

We reden door Kootenay N.P., een bijzondere weg omdat hier in 2003 een hele grote bosbrand is geweest, dus in plaats van begroeide, wilderige natuur kwam je hier zwarte boomstammen tegen. We zijn in dit park even uitgestapt en hebben een korte hike gedaan door Marble Canyon, wat wel vermakelijk was maar door de verbrande bomen konden we het niet super mooi noemen.

Na een tijd gereden te hebben komen we bij de Radium Hot Springs terecht, even lekker afkoelen! Of toch niet? Het natuurlijke bad was namelijk zo’n 40 graden heet, en hoewel het lekker was, echt lang hielden we dit dus niet uit J. Wel goed voor onze zere spieren na al die nachten in het krappe camperbedje!

We rijden weer een stukje verder op zoek naar een leuke campground. Zon, regen, zon, regen, zo ging het een beetje twee uur lang, wel met bijbehorende natuurwonders

Rond een uur of 7 besloten we dat de eindbestemming Glacier NP het niet zou worden voor vandaag; we waren het rijden zat. We pakten de iPhone erbij, opende maps.with.me; dé app voor als je op reis gaat. Een soort van google maps maar dan zonder dat je 3G oid nodig hebt. (Wel even van te voren thuis debestreffende landkaart downloaden). We zochten op ‘camping’ en zagen iets interessants voorkomen met het woord ‘creek’ er in. Nog 8 km, daar maar heen rijden.

Na zo’n 2 km op een onverhard pad te hebben gereden (rammel de rammel) kwamen we aan bij een recreation area aan een prachtig beekje. Het was een steile weg dus Jacq rende even snel naar beneden om te kijken of we hier konden staan met onze camper.

Dat was het geval, er stonden een aantal picknicktafels en het was vlak en genoeg plek om te draaien. Dol-enthousiast rende ze weer naar boven; dit was het mooiste plekje tot nu toe! Hartstikke rustig, geen buur te bekennen, zonnig èn aan een beekje. Eenmaal geparkeerd klapten we snel de kampeerstoeltjes uit; John voor het eerst zijn vishengel uittesten en Jacq met een boekje in de zon.

F

De BBQ ging weer aan en het kampvuurtje ging aan en wij waren aan het genieten. John spotte nog twee herten die het riviertje overzwommen; hoe vet, wie heeft ooit zwemmende herten gezien? En toen het pikkedonker was gingen naar ons bedje. Of het wel de bedoeling was dat we hier kampeerden weten we nog steeds niet.

Woensdag 3 juni 2015: Lake Louise - Banff N.P. (Calgary)

Vanochtend gingen we er bijtijds (half 7) uit om met gierende banden weg te rijden uit Lake Louise; zou het weer vandaag weer beter worden?

De weergoden hadden ons dansje genegeerd, het bleef bewolkt en het zag er ook niet erg naar uit dat het op zou klaren. We reden vandaag naar het volgende Nationale Park: Banff. Je kan hier vanuit Lake Louise komen via de Trans-Canada Highway of middels de Bow Valley Parkway. Die laatste kozen wij en deze weg volgt de Bow River en heeft veel mooie uitkijkpunten en uitstapplaatsen. Op deze route krijg je al gelijk een goede indruk van de flora en fauna van dit gebied. We kwamen ook direct meerdere wapiti’s tegen die, net als wij, net wakker werden.

Omdat het weer steeds slechter werd was het niet echt aantrekkelijk om te stoppen en rond te kijken, we zijn daarom alleen even kort bij Baker Creek uitgestapt. Stelde niet zoveel voor.

We hadden twee nachten in Banff op de planning staan maar besloten direct naar de campground te rijden om de tweede nacht te cancellen, we hadden immers in Lake Louise geleerd dat wanneer je voor 11:00u annuleert je nog een refund krijgt. Zo gezegd, zo gedaan.

Inmiddels hadden we onderweg al een té gekke invulling van deze regenachtige dag bedacht: We gaan lekker shoppen bij CrossIron Mills! Dit zijn grote outlets in Calgary. Zo’n twee uurtjes rijden vanaf onze campground. Met een lekker muziekje erbij kwamen we hier uiteindelijk om elf uur ’s ochtends aan.

De rest van de dagbesteding spreekt voor zich: Die werd volop benut in de outlets. Met volle handen en bijbehorende tassen kwamen we ‘thuis’. We zijn beide goed geslaagd! (We durven niet meer naar ons creditcardlimiet te kijken).

Hopende dat het weer wat opgeklaard was stapten we in de camper, het was nog steeds bewolkt maar regende niet meer. Vlakbij Canmore zagen we een bord langs de weg dat er bij het visitors center gratis Wi-Fi was, even snel de laatste twee blogs uploaden en we gingen weer verder.

Rond 7 uur waren we aangekomen op de Tunnel Mountain campground in Banff. We hadden een erg mooi plekje met uitzicht op de grandioze bergen, en alsof het zo moest zijn brak het zonnetje door.

We bereidden een pittige Tika Masala en bespraken door wat we morgen wilden zien en bekijken. Wordt vervolgd!

Dinsdag 2 juni 2015: Yoho N.P. - Lake Louise

LET OP: Omdat we een paar dagen geen internet hadden hebben wij nu twee dagen achter elkaar gepost, het klopt dus dat je twee mailtjes hebt ontvangen maar vergeet die van gisteren dus niet te lezen ;-)

Toen we vanmorgen, nog vrij vermoeid, uit Yoho weg reden regende het behoorlijk, dit bleek al een voorbode voor de rest van de dag.

Vandaag rijden we richting Banff National Park, alwaar we het bekendste meer van Canada gaan bezoeken: Lake Louise. Al eerder deze reis hoorden we een aantal Canadezen praten over dit meer, en hoe dit hun lievelings meer was, en dat ze hier hun ski vakanties houden.

Na een rit van ongeveer een uur, komen we bij het stadje Lake Louise aan en regent het nog steeds. Eerst hebben we een kop koffie gedronken in de hoop dat de regen zou stoppen. Helaas bleek dit ijdele hoop; Dan maar in de regen richting dit meer.

Toen we daar aan kwamen bleek het al vrij druk en hadden we het laatste camper parkeer plekje. Na een paar minuten lopen kom je bij het wereldberoemde Lake Louise, met aan het meer een gigantisch luxueus hotel: Fairmont Hotel. Ok, het is een mooi meer, maar heel eerlijk: Er zijn véél mooiere meren in Canada te vinden, die ook nog veel minder toeristisch zijn. We snapten dus niet waarom mensen hier zo lyrisch over zijn… Misschien was het met wat mooier meer wel mooier geweest? Dan maar even het hotel in en wat winkeltjes bekijken, Jacq sneakt nog even naar boven om te zien hoe de kamers er uit zagen, maar het bleef bij de gang omdat er geen kamers open waren.

Van te voren dachten we een tijdje bij Lake Louise te kunnen blijven, maar omdat het eigenlijk een beetje tegen viel waren we met een uurtje weer weg. We besloten een kijkje te nemen bij Moraine Lake wat 30 minuten van Lake Louise vandaan ligt. Het is een korte, steile, wandeling naar het uitkijkpunt maar dan heb je ook wat: Een prachtig uitzicht op het door bergen omringde Lake Moraine; Naar onze mening al mooier dan Lake Louise.

Inmiddels is het al een uur of half 2 en krijgen we aardig honger. Tevens balen we een beetje dat deze dag wat sneller verliep dan we dachten en er was niet veel meer te doen in de omgeving, wat ons doet twijfelen; Gaan we richting de camp ground (in Lake Louise) of rijden we verder door richting Banff? Omdat we vrij moe zijn van het vele rijden en reizen besluiten we voor optie 1 te gaan; We rijden richting de camping. Onderweg halen we wat ovenmaaltijden (lasagne) zodat we ook geen moeite hoeven te doen om eten klaar te maken in de regen. De rest van de middag en avond doen we vrij weinig; Even lekker uitrusten dus, en morgen weer vroeg op pad!

Maandag 1 juni 2015: Yoho N.P.

Vandaag hadden we de hele dag om te besteden in Yoho N.P. Het woord Yoho betekent in de taal van de Cree ‘ontzag en verwondering’ en wie de schoonheid van de bergen, meren, watervallen en opmerkelijke rotsformaties ziet, begrijpt waarom het nationale park deze naam heeft gekregen.

Het leek ons leuk om eerst richting Yoho Valley te rijden. Dit staat bekend om zijn natuurschoon, waaronder de Takakkaw Falls. In de taal van de oorspronkelijke bewoners betekent Takakkwa ‘het is prachtig’ en dit zou dan ook een van de indrukwekkendste watervallen van Canada zijn (hij stort zich 254 meter omlaag). Helaas bleek de weg die hiertoe leidt, bij aankomst, nog gesloten te zijn omdat deze nog niet goed toegankelijk was, de nasporen van de winter…

We reden dus maar verder, langs de Kicking Horse River, naar de Hoodoos. Deze onstuimige rivier stroomt door Yoho langs de uit 1880 daterende spoorweg. Over het spoor rijden goederentreinen en de Rocky Mountaineer. De volgende stop zou Hoodoo Creek zijn, dit zijn torens, een resultaat van erosie. Vergelijkbaar met … die wij een aantal jaar geleden in Amerika hebben bezocht. Verrassend genoeg bleek ook deze weg afgesloten te zijn. Wat nu?

Op naar de volgende, mogelijke, stop. Dit waren de Wapta Falls. YES! Hier was de weg wel open. We hadden zin om hier een ochtendwandeling te lopen en kozen er voor een hike van 1,5 uur te lopen door een mooi bosgebied waar we nog vers berenstront tegenkwamen ;-). Deze hike was nét te doen voor John’s knie, het had niet langer moeten duren.

Rond half 11 kwamen we weer aan bij onze camper, gezien we al zo’n beetje alles van Yoho hadden ‘gezien’ besloten we door te rijden naar het plaatsje Golden om daar een hapje te eten. We kozen ervoor bij een Mexicaans uitziend tentje te gaan zitten. John koos een Chicken Curry en Jacq nam de ‘soup of the day’ met een hummus-sandwich. Het was lekker al had het iets meer spicy gemogen.

Onze koelkast was inmiddels aardig leeggegeten en we hadden niets meer voor op de BBQ dus reden gelijk door naar de supermarkt om weer wat vlees, veggie, brood, sap en fris in te slaan. Weer 100 CAD lichter reden we door naar de Liquor Store voor wat Corona’tjes voor bij de BBQ. (In Canada verkopen ze geen alcohol in de supermarkt, hiervoor moet je speciaal naar de liquorstore). Onderweg kwamen we nog een soort van doe-het-zelf zaak tegen waar John –eindelijk- een vishengel heeft weten te bemachtigen. Ook kochten we hier een mini-BBQ (gaat hopelijk wat vlotter dan op zo’n fire-pit) en kolen.

Toen keerden we weer om en kwamen uiteindelijk rond 3 uur bij Natural Bridges uit. Dit ligt in het midden van het park en overspant het water van de Kicking Horse River. Eeuwenlange Erosie heeft een doorgang doen ontstaan in de harde rots.

Het leek ons een fijne afsluiting van de dag om uit te puffen bij Emerald Lake. Waar we op terras met een supermooi uitzicht hebben genoten van een Corona en Iced Coffee.

We reden ditmaal bijtijds terug naar de campground, opzoek naar een plekje waar John kon vissen. Dit bleek er niet te zijn dus toen hebben we relaxed bij de camper gezeten nadat we wat hout bij elkaar gesprokkeld hebben.

De mini-BBQ bevalt goed! Met een knapperend vuurtje op de achtergrond hebben we een Koningsmaal verorberd.

Met als kers op taart nog hèt perfecte toetje voor iemand die altijd twijfelt welke smaak te kiezen:

Zondag 31 mei: Jasper N.P. - Yoho N.P. (Icefields Parkway)

We rijden vandaag vanuit Jasper over de beroemde Icefields Parkway richting het zuiden. We maken eerst nog even een kort stopje om te tanken en op goed geluk wat wifi te jatten van een motel (omdat we nergens wifi hebben is dat onze manier om de blogs te uploaden

We hebben vanuit Jasper de kleinere highway 93A genomen. Op deze weg rijden veel minder touristen. Ons doel langs deze route is de Athabasca gletsjer, ongeveer 1,5 uur rijden vanaf onze campground. Onderweg kwamen we gelijk al wat wilde beren tegen! Hard op de rem (er was immers toch niemand). Ze liepen gewoon langs de weg lekker wat gras te eten, geweldig mooi.

Maar voordat we daar aan kwamen hebben we nog een stop gemaakt bij de Athabasca Falls. De Athabasca River perst zich door een zeer smalle opening en strot zich dan ook met donderend geweld naar beneden. Op het kruispunt van Highway 93 en 93a, waar de Athabasca River een vrije val van 23 meter maakt, bevindt zich een van de spectaculairste watervallen van het park. Het is niet de hoogste waterval van de Rockies maar de Athabasca River wordt hier met zoveel kracht door een nauwe doorgang geperst dat er een machtige, schuimende en kolkende stroom ontstaat.

Na de Athabasca Falls reden we op de Highway 93, zuidwaarts. De volgende stop was de Sunwapta Falls. Deze watervallen zijn zoiets als de Athabasca Falls, maar dan een stuk kleiner. Zeker ook wel de moeite om even te stoppen en te gaan kijken...een korte wandelweg bracht ons tot aan de watervallen.

Halverwege kwamen we rond half twee aan aan bij de Columbia Icefield Center. Hier kan je met een snowcoach, een speciaal gemaakte bus met monsterbanden, de Athabasca Glacier oprijden en op de gletsjer rond lopen. Een once-in-a-lifetime-experience, aldus de Canadezen. Helaas stond er een enorme rij voor de ticketoffice en moesten ook wij hier aan geloven, uiteindelijk konden we met de bus van 3 uur mee, het was niet anders. We hadden ondertussen trek gekregen dus we gingen op zoek naar voedsel. Buiten stonden ze [gratis] hamburgers te bakken en omdat we toch meer dan een uur moesten wachten sloten we ook maar aan in deze rij. Toen we er twee hadden gehad liepen we naar de camper en ging Jacq snel een eitje bakken, ook heerlijk.

Inmiddels was het tijd om in de bus te stappen en na een half uurtje vooruit sjoeven kwamen we aan OP de Athabasca Gletsjer – een ijstong van 6 kilometer lang en 1 kilometer wijd.

Hier zijn we uitgestapt en hebben we rondgewandeld op deze ijstong welke gevormd is door gevallen sneeuw van tot wel 200 jaar geleden. Jacq heeft hier ook haar lege flesje water gevuld met ijswater dat rondstroomde, waardoor we puur uit de natuur water konden drinken, was verfrissend!

Vervolgens kwamen we aan bij Saskatchewan Rvier Crossing, deze ligt op het snijpunt van de drie rivieren langs de route van de 18de eeuwse pionier David Thomspon die de eerste kaarten maakte. Wij waren voor het eerst niet zo onder de indruk.

Daarna vervolgde we onze weg en kwamen na iedere bocht steeds fraaie vergezichten te zien. De weg werd bij wijze van werkgelegenheidsproject aangelegd tijdens de Grote Depressie in de jaren dertig en had een puur recreatief doel. We namen geregeld de tijd om langs de weg te stoppen en hiervan te genieten.

Bow Summit is met 2068 meter het hoogste punt. Een zijweg voert naar het uitkijkpunt Peyto Lake met uitzicht over een felblauw meer, waarin de besneeuwde toppen zich weerspiegelen. In de zomer staan de bergweiden van Bow Summit prachtig in bloei, bij ons was dit nog niet het geval. We liepen op het wandelpand gewoon door de sneeuw! We kwamen hierdoor wel wat pootafdrukken van beren tegen in de sneeuw, cool! Het Peyto Lake was adembenemend mooi.

Na Peyto Lake reden we weer verder naar onze bestemming van de dag: Yoho N.P. , we kwamen onverwachts nog langs Herbert Lake, welke nog gedeeltelijk bevroren was, wow.

We hebben zo een beetje de hele dag uitgetrokken om de Icefields Parkway te bezoeken en dat was maar goed ook, deze weg wil je niet gehaast doorgaan, er is hier zoveel te bewonderen! Rond 7 uur kwamen we aan bij Kicking Horse Campground in Yoho N.P. en dit was first come – first serve dus alle goede plekjes waren al vergeven. Het was een beetje onmogelijk om de camper in het laatste mooie plekje te draaien. Na vier pogingen zijn we hier maar mee gestopt en hebben hem ergens anders – ietwat schuin – moeten neerzetten. Ach, voor die paar uurtjes kan dat wel voor een keertje.

Bedankt weer voor jullie aandacht, interesse en leuke reacties en op naar morgen!

Zaterdag 30 mei 2015: Jasper N.P.

Mooi, mooi, mooooooi, wat was vandaag SUPER MOOI!

Super enthousiast werd Jacq vandaag wakker, dit was dé dag waar zij zich met name op verheugd had: het was tijd om te white water raften op de Sunwapta River!

We hebben al eerder geraft in Moab – USA (Colarado River) en Kanchanaburi – Thailand (River Kwai) alleen waren beide keren een beetje tegengevallen omdat de rivieren laag stonden en niet zo’n erge stroming hadden – het leek meer een beetje op peddelen.

Om een teleurstelling (tegenvaller) te voorkomen hadden we vooraf thuis al even gegoogled hoe het white water raften in Canada zou zijn en waar je dat dan het beste zou kunnen doen. En dat was op de Sunwapta River in Jasper N.P.! (N.P. staat trouwens voor Nationaal Park)

Om kwart over negen moesten we verzamelen bij de raft-club in het stadje Jasper, naast de Subway. Dit was voor ons makkelijk te vinden. We parkeerden onze grote camper bij het treinstation, waar we eerst nog, serieus, een kwartier hebben staan wachten totdat de trein met allllll die wagons eindelijk voorbij was. Hierdoor waren we iets aan de late kant, maar voordeel was wel weer dat we gelijk vertrokken toen wij aan kwamen.

We stapten een ouderwetse (gele) schoolbus in en vertrokken, de rit zou zo’n 45 minuutjes duren en onderweg kregen we allerlei uitleg over het raften en moesten we een waiver invullen. (Dat moet je hier voor elke poep en scheet doen, blijkbaar claimen ze hier ook wat af…)

MAAR laten we het belangrijkste niet vergeten: on the route zagen we onze eerste echte WILDE ZWARTE BEER, woop woop! (Helaas, geen foto)

Eenmaal aangekomen bij de plek waar we met onze raft te water gingen, konden we nog even snel op de ‘shit-hole’, die kennen we nog van USA :-D een prachtig, heerlijk ruikend, toilet in een houten huisje waar alles in een groot gat valt.

Daarna was het in een wetsuit hijsen, fleece aan, jack aan en waterdichte schoenen aan. Aan wal kregen we fijn wat safety-instructions, onder andere wat we moesten doen wanneer er een ‘swimmer’ was (iemand die van boord is gevallen). Je zag John met de minuut benauwder worden, hij was al een beetje bang…….. misschien moest hij nog even het hokje in?! ;-)

50 kilometer van zijn van de gletsjer-bron, waar de rivier versmalt in een nauwe canyon met grote golven en continue snel bewegend water begonnen wij dan aan ons avontuur! We waren benoemd tot de “WAVE CRASHERS” en na elke te gekke golf deden we een high five met yel. We zaten met nog twee andere stelletjes (beide uit Canada) en begonnen achterin, tot spijt van Jacq want voorin is het spannendst. Gelukkig was halverwege een uitrustpuntje en vroeg onze guide of er nog meer vrijwilligers waren voor de voorkant. Dat liet Jacq zich geen twee keer zeggen en sprong zo wat over de boot heen naar voren. John sjokte er achteraan… (hij wilde eigenlijk blijven zitten maar mocht niet van de guide).

Voorin kreeg je met elke golf een bak ijskoud water (5 graden Celsius) in je gezicht en over de rest van je lichaam en je denderde ook lekker over de golven. TE GEK!

Helaas waren we weer bij het einde aangekomen en konden we ons omkleden om weer in de schoolbus naar het stadje te gaan.

Vanmiddag wilden we dus graag (ipv gister) naar Maligne Lake gaan voor de boottocht die zo prachtig schijnt te zijn. Maligne Lake is het grootste gletsjermeer in de Rocky Mountains.

Tot onze grote schrik arriveerden we pas om kwart voor twee in Jasper-stad. En vanaf daar was het nog zo’n uur en drie kwartier rijden naar Maligne Lake, en de laatste boottocht ging om drie uur…….. dan maar eens zien wat voor kracht er in de camper zit. Met 100 km over de weg waar je maar 60 km mag hebben we onze tomtom verslagen en kwamen we echt nét op tijd aan. Snel naar de ticketoffice en binnen 2 minuten konden we aan boord.

De bootcruise duurde 90 minuten en we kregen uitleg over de geschiedenis, de natuur, de omgeving en de benaming van dit meer. Helaas verstonden we niet alles door het harde geronk van de motor. Maar konden wel van een adembenemend uitzicht genieten. Wij ervoeren ook gelijk dat, wanneer het zonnetje schijnt, het meer een prachtige groenblauwe kleur krijgt.

In het meer ligt Spirit Island, een klein eiland met enkele sparren te midden van het schitterende meer, met op de achtergrond hoge bergen. Je kan Spirit Island alleen maar bezoeken door deze bootcruise te doen en dit was het wel waard!

Toen we klaar waren gingen we via de Maligne Lake Drive weer terug naar Jasper. Deze drive geeft een mooi beeld van de Maligne Valley met verschillende prachtige uitkijkpunten (waar we dus op de heenweg voorbij waren gezoefd ;-)) Als eerst maakte we een stop bij Medicin Lake. Het waterpeil in dit meer fluctueert dankzij ondergrondse tunnels en grotten. Wij hadden uitzicht op zowel een gedeelte met een laag waterpeil als met een hoger waterpeil.

Maligne Canyon, waar een kolkende rivier van smeltwater op 50 meter diepte door een ravijn stroomt, was onze volgende stop. Deze canyon heeft een leuke wandelroute langs de verschillende bruggen die over de canyon heen zijn gebouwd. Wij hebben hier de steile kalksteen wanden en de donderende watervallen bekeken vanaf de verschillende loopbruggen. Doordat John wat pijn in zijn knie had van het raften zijn wij tot de derde brug (van de zes) gekomen alvorens we weer terug gingen naar de parking.

We hebben onderweg nog wat wildlife gespot (ELK) en hebben stiekem wat wifi gejat van een motel om ons vorige blog èn nog een verrassing op veler verzoek: een filmpje van onze camper:

https://www.youtube.com/watch?v=YsHb1LZ24nU

We kwamen pas om 9 uur aan op onze spot op de campground. Snel een kampvuurtje en pasta’tje in elkaar gedraaid voordat we gingen slapen.